Home is where...?

“Home is where the heart is”, is me ooit gezegd. Een mooie uitspraak, maar dan moet je wel weten waar je hart zich eigenlijk bevindt. Ik vroeg aan Andrea, één van de Brazilianen in Senegal, met wie ik vanmiddag op skype heb gepraat: “Heb jij misschien mijn hart gevonden, ergens in Dakar?” Ik denk namelijk dat ik het daar heb verloren!

Vandaag is het precies twee weken geleden dat ik in Nederland aankwam. Voorafgaand aan mijn reis had ik nooit gedacht dat ik weer zo zou moeten wennen! Ik ben toch immers “maar” een maand weggeweest?
Ja, het is “maar” een maand. Maar het is wel een maand in een compleet andere cultuur, en dan eigenlijk niet eens één cultuur, maar hoofdzakelijk twee: de Senegalese én de Braziliaanse. Die twee culturen hebben in elk geval één ding met elkaar gemeen: Het zijn mensgerichte culturen. De Nederlandse is daarentegen meer taakgericht, net zoals in de andere (west) Europese landen.

Ik loop op straat in Nederland. Soms voelt het alsof ik in een film loop van mijn eigen verleden: Het is me door en door bekend, maar nu niet meer echt van mij. Af en toe voelt het een beetje onwerkelijk. In Senegal maakte ik vrij makkelijk contact met de mensen, ook al is mijn Frans nog echt niet zo goed en spreek ik slechts enkele woordjes Wolof, die paar woordjes en een welgemeende lach doen al zo veel! Hier in het westen van Nederland spreek ik de taal zonder na te denken, maar heb ik bij lange na niet zo vaak het hartelijke contact als ik daar had. Het lijkt soms alsof men bijna bang is om me aan te kijken! Maar waarom? Een blik, een glimlach, een groet… Het kost je toch niets? Liefde wordt toch juist meer als je haar deelt?

Nederland. Een prachtig plat landje, met mooie idyllische weilandjes, in rechte vlakken verdeeld door slootjes, waar koetjes en schaapjes rustig grazen. De mensen zijn heus wel echt aardig, maar je moet ze een beetje leren kennen. En zegt een Nederlander dat ‘ie iets zal doen? Over het algemeen gebeurt het dan ook! Ja, Nederland heeft zijn mooie, goede kanten, maar soms moet ik die weer even zien.

Het leven gaat door, in Nederland en in Senegal. Ik werk hier weer, ik zie mijn familie, mijn vrienden en doe weer mee bij mijn sport… “Voor alles is er een vastgestelde tijd, en een tijd voor elk voornemen onder de hemel”, zegt de Prediker, “een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om rouw te bedrijven en een tijd om te huppelen.” Ik heb alle vier gedaan -ja zelfs dat laatste, met mijn lieve, gekke familie- en alle vier is okay. Nu is het tijd om in Nederland te zijn en eens komt er vast weer een tijd voor Senegal.