Recontrez Dakar!

Een lange reis, je bent eindelijk aangekomen op je bestemming. Je slaapt bij een Braziliaanse sportfanaat en dan zijn de Olympische spelen ook nog eens in Rio, dus je kan het bijna niet maken om niet mee te kijken en stiekem vind je het ook wel erg leuk om te zien. Lig je eindelijk in je bed een beetje te slapen, wordt je midden in de nacht wakker van een geluid dat heel waarschijnlijk bij een moskee vandaan komt. Is het al tijd? Ja, tijd voor gebed. Waken. Terug in de stilte. Stilte. Omdraaien en doorslapen.

Wat is dan het allerfijnste wat je kan doen? Juist ja, uitslapen!
Dat heb ik zaterdag dan ook goed gedaan en na een ontbijtje liet Erenita mij de keuze: wilde ik naar buiten of thuis blijven? Je denkt toch niet dat ik thuis blijf als ik in stad in een exotisch land ben aangekomen? :-)

Het verkeer in Dakar is naar Nederlandse maatstaven dramatisch, maar naar Malinese standaard best goed. Het is (iets) minder chaotisch dan Bamako, maar desondanks zijn genoeg mensen die half op twee banen rijden, zomaar uitwijken zonder richting aanwijzer (of zelfs met de verkeerde aan omdat die al vijf minuten aanstaat) en je er gewoon tussen wurmen en hopen dat degene achter je dat ook opmerkt.
Desondanks zijn de wegen hier beter, is er meer geasfalteerd en zijn er niet honderden motors die overal tussen door kruipen. De trekkarren zijn er nog steeds, maar dan staat er een paard voor in plaats van een ezel.

We zijn zaterdag langs het ‘grand theatre national’ geweest en bij het ‘monument renaissance Africaine’. Dat laatste waren wat trappen op -goed voor de lijn- en het uitzicht was prachtig. Vanaf dat punt kun je over heel Dakar uitkijken. Onderweg naar het monument kwamen we twee jongens tegen met elk een kar vol kokosnoten die je kan kopen. Ze hakken ze open en met een rietje drink je de melk eruit. Daarna hakken ze de kokosnoot verder open en kun je in een zakje de kokos mee krijgen. Heerlijk!
Voor de (late) lunch zijn we uit eten geweest voor een lekker visje. En ‘s avonds? Sport kijken, pizza en guarana! (Een Braziliaanse drank, gemaakt van het gelijknamige fruit.)

Een van de leukste dingen in Afrika is de kerk. Ik snap dan niet zo veel van de preek, die zowel in het Wolof (grootste lokale taal van Senegal) als in het Frans is (waarvoor ik me toch best moet concentreren om het te snappen), maar het swingt! En dat met “maar” één djembé, drie voorzangers en een hoop klappende mensen die de dienst bijwonen. Knap! Stilstaan is dan ook erg moeilijk, zo niet onmogelijk.
Overigens is het Wolof in zijn geheel een leuke tongkraker. Waar het Bambara vrij makkelijk is om de uitspraak te leren, lijkt het Wolof onmogelijk. Succes met 'Na nga def' (groet, letterlijk: 'waar ga jij') en 'Maa ngi fi rekk' (antwoord op de groet, letterlijk: 'ik ben hier').

‘s Middags zijn Erenita en ik met twee vrienden van Erenita uit eten geweest in een Brazilaans restaurant. Tja, Brazilianen houden van eten en ze weten ook zeker wat lekker eten is!
Na het eten kwam Tabitha naar het restaurant. Jan en Tabitha wonen met hun kinderen in Dakar, ze zijn ook via de CAMA uitgezonden in Senegal. Tabitha had ik afgelopen december al een keer ontmoet in Nederland. Fijn om weer even mijn eigen taal te kunnen spreken en ik vond het erg gezellig om bij ze te zijn! Na het eten heeft Jan me teruggebracht naar het huis van Erenita. Dat was nog even zoeken, want na twee dagen ben ik nog niet zo heel bekend in Dakar, maar ik zit nu weer veilig bij haar thuis!

Senegal heeft het goed geregeld qua vrije dagen. Ze doen mee met zowel de islamitische als de katholieke. Morgen is het Maria Tenhemelopneming. Een vrije dag dus. Mogelijk wordt dat een dagje strand!

Maar nu eerst…. Hmmm… Stilte. En een bed. En nog even oefenen op een tongkrakertaal.