Eten, werken, zingen
Door: Josine
Blijf op de hoogte en volg Josine
18 Augustus 2016 | Senegal, Dakar
Stiekem houd ik erg van eten. Ik eet graag lekkere dingen en kan ook aardig wat op, ik dacht dat ik een soort koekiemonster was. Tot ik Brazilianen ontmoette.
Wauw, wat zijn die goed met eten zeg! Zowel het klaarmaken als het opeten mag er zijn en dat vier of vijf keer per dag. (Al zijn het wel wat kleinere porties dan in Nederland, maar dan nog!) Ook het samen uit eten mag er zijn, onder andere in een Braziliaans restaurant hier in Dakar. Hmm… Ik moet uitkijken dat ik niet kilo’s aangekomen ben als ik terugkom!
Erenita eet regelmatig met een Braziliaans clubje. Naast dat Brazilianen van eten houden, zijn het ook erg gezellige mensen! Ze zijn vaak wat luider dan de gemiddelde Nederlander, maar aangezien ik zelf af en toe ook een hoop herrie kan maken (‘Jaaa!’ zal mijn familie nu ongetwijfeld zeggen) is dat eigenlijk niet eens zo’n probleem. Ik vind het wel gezellig! Het Nederlands vinden ze maar raar: ‘gggroohgroiiigrra!’, doen ze me na. Desondanks vragen ze wel steeds of ik wil bidden voor het eten... (Wat ik gewoon in het Nederlands doe.)
Tussen al dat eten door ben ik zo af en toe ook nog wel eens aan het werk. (Ja écht!) Ik heb dan wel wat verteld over de kliniek waar ik in Senegal werk, en hun slimme manier van “afspraken” maken, maar eigenlijk nog niet zo veel over het werk zelf.
We werken met zijn drieën, naast Erenita en ik is Hudson er ook, een Braziliaan van begin twintig. Hij is geen fysiotherapeut, maar helpt Erenita in de praktijk met het instellen van apparatuur en ondersteunde taken, en intussen heeft hij ook het een en ander geleerd. Hudson werkt voor tweeënhalf jaar in Senegal, waarvan hij nog één jaar moet.
De klachten die de patiënten hebben zijn verschillend. De meesten hebben klachten aan de rug, met name de onderrug, maar er zijn ook veel andere klachten. Bijvoorbeeld een man die een beroerte heeft gehad en binnen wordt gedragen door zijn familie, een jonge knul met een pink die in een machine is gekomen en ook jonge kinderen: Een peuter die hete olijfolie over zich heen heeft gekregen en door littekens moeilijker kan bewegen en een andere peuter met verkortte achillespezen waardoor hij niet loopt.
In grote lijnen is het werk wel hetzelfde als in Nederland, maar hier is je patiëntenbestand qua klachten wat breder. In Nederland zou ik niet gauw kinderen behandelen, vijftien of zestien is vaak het jongste wat ik zie, wat voor kinderen is er immers een kinderfysiotherapeut. Hier is dat niet zo. Desondanks zijn de meesten volwassenen met een verscheidenheid aan lage rugklachten. Mocht je wat van de behandelruimte willen zien: Zie de foto’s.
Mijn taalvaardigheid is redelijk. Mijn collega's in de kliniek waar ik werk weten dat mijn Frans beperkt is en houden er een beetje rekening mee om niet te snel te praten. Met mijn patiënten is het vaak iets lastiger, maar dan is Erenita of Hudson in de buurt, die vaak wat sneller begrijpen wat ik wil of bedoel en dat aan de patiënt kan overbrengen. Overigens spreken niet alle patiënten Frans, sommigen spreken alleen Wolof. Naast Frans leer ik ook een beetje Wolof, hier en daar wat Portugees en leer ik anderen wat woorden en zinnen Engels of Nederlands. Een hoop talen door elkaar, maar vooralsnog lukt het. Binnenkort ga ik ook eens wat liedjes in het Wolof leren, want zowel Senegalezen als Brazilianen houden van zingen, en ik eigenlijk ook wel. :-)
C’est ca pour aujourd’hui. Morgen na het werk gaan Erenita en ik het land in voor werk en slapen twee nachten ergens anders. Dan horen jullie meer! À bientôt!
Wauw, wat zijn die goed met eten zeg! Zowel het klaarmaken als het opeten mag er zijn en dat vier of vijf keer per dag. (Al zijn het wel wat kleinere porties dan in Nederland, maar dan nog!) Ook het samen uit eten mag er zijn, onder andere in een Braziliaans restaurant hier in Dakar. Hmm… Ik moet uitkijken dat ik niet kilo’s aangekomen ben als ik terugkom!
Erenita eet regelmatig met een Braziliaans clubje. Naast dat Brazilianen van eten houden, zijn het ook erg gezellige mensen! Ze zijn vaak wat luider dan de gemiddelde Nederlander, maar aangezien ik zelf af en toe ook een hoop herrie kan maken (‘Jaaa!’ zal mijn familie nu ongetwijfeld zeggen) is dat eigenlijk niet eens zo’n probleem. Ik vind het wel gezellig! Het Nederlands vinden ze maar raar: ‘gggroohgroiiigrra!’, doen ze me na. Desondanks vragen ze wel steeds of ik wil bidden voor het eten... (Wat ik gewoon in het Nederlands doe.)
Tussen al dat eten door ben ik zo af en toe ook nog wel eens aan het werk. (Ja écht!) Ik heb dan wel wat verteld over de kliniek waar ik in Senegal werk, en hun slimme manier van “afspraken” maken, maar eigenlijk nog niet zo veel over het werk zelf.
We werken met zijn drieën, naast Erenita en ik is Hudson er ook, een Braziliaan van begin twintig. Hij is geen fysiotherapeut, maar helpt Erenita in de praktijk met het instellen van apparatuur en ondersteunde taken, en intussen heeft hij ook het een en ander geleerd. Hudson werkt voor tweeënhalf jaar in Senegal, waarvan hij nog één jaar moet.
De klachten die de patiënten hebben zijn verschillend. De meesten hebben klachten aan de rug, met name de onderrug, maar er zijn ook veel andere klachten. Bijvoorbeeld een man die een beroerte heeft gehad en binnen wordt gedragen door zijn familie, een jonge knul met een pink die in een machine is gekomen en ook jonge kinderen: Een peuter die hete olijfolie over zich heen heeft gekregen en door littekens moeilijker kan bewegen en een andere peuter met verkortte achillespezen waardoor hij niet loopt.
In grote lijnen is het werk wel hetzelfde als in Nederland, maar hier is je patiëntenbestand qua klachten wat breder. In Nederland zou ik niet gauw kinderen behandelen, vijftien of zestien is vaak het jongste wat ik zie, wat voor kinderen is er immers een kinderfysiotherapeut. Hier is dat niet zo. Desondanks zijn de meesten volwassenen met een verscheidenheid aan lage rugklachten. Mocht je wat van de behandelruimte willen zien: Zie de foto’s.
Mijn taalvaardigheid is redelijk. Mijn collega's in de kliniek waar ik werk weten dat mijn Frans beperkt is en houden er een beetje rekening mee om niet te snel te praten. Met mijn patiënten is het vaak iets lastiger, maar dan is Erenita of Hudson in de buurt, die vaak wat sneller begrijpen wat ik wil of bedoel en dat aan de patiënt kan overbrengen. Overigens spreken niet alle patiënten Frans, sommigen spreken alleen Wolof. Naast Frans leer ik ook een beetje Wolof, hier en daar wat Portugees en leer ik anderen wat woorden en zinnen Engels of Nederlands. Een hoop talen door elkaar, maar vooralsnog lukt het. Binnenkort ga ik ook eens wat liedjes in het Wolof leren, want zowel Senegalezen als Brazilianen houden van zingen, en ik eigenlijk ook wel. :-)
C’est ca pour aujourd’hui. Morgen na het werk gaan Erenita en ik het land in voor werk en slapen twee nachten ergens anders. Dan horen jullie meer! À bientôt!
-
21 Augustus 2016 - 13:11
Steffany:
Es-salaamoe alaijkoem,
kéijfa el-haal?
(Ja je leert arabische vernam ik van je mail:P
Ik spreek het ook een beetje, meer berbers. )
Ik heb de taal altijd al zo mooi gevonden:D
Je hebt het naar je zin in alle mails en blog berichten te lezen! Fijn om dat te horen:D
Je taal gaat de goede kant op, zei toch je hoeft je geen zorgen te maken, gebeden helpen en blijf er voor bidden voor je;)
gr steff
-
18 Juli 2017 - 19:24
Patty Van Bockhaven:
Beste,
Ik ben ook fysiotherapeut en vraag me af hoe het werken is in Dakar.
Hebben de mensen een ziekteverzekering,wat zijn de tarieven en wordt er veel kine voorgeschreven door de artsen?
Fysiotherapie zie je in welvarende landen veel voorkomen,maar in Dakar?? -
14 Augustus 2017 - 09:35
Josine Wiegant:
Hallo Patty,
Mensen hebben daar geen ziektekostenverzekering. Ik weet ook niet zeker of dat bestaat in Senegal. Ze kwamen eerst bij een arts of verpleegkundige die een diagnose stelde en dat doorgaf aan ons, waarna wij daar nog wel meer fysiotherapeutisch naar keken.
De tarieven weet ik niet meer precies, volgens mij was het 1000 CFA (west-Afrikaanse franc) per keer. Omgerekend ongeveer 1,50 euro. Voor ons is dat weinig, maar daar verdienen de mensen minder dan wij!
Senegal is nog niet echt een welvarend land te noemen zoals wij dat in Europa kennen, maar het is ook niet zo arm als de meeste Afrikaanse landen, het is meer een middenklasse land.
Overigens wordt in die kliniek veel door giften betaald. Er werken ook Senegalezen die volgens mij uit de opbrengst van de kliniek worden betaald. (Weet ik niet 100% zeker.) Maar mijn Braziliaanse collega leeft bijvoorbeeld volledig van giften vanuit haar thuisland.
Als je nog meer vragen hebt, stel ze gerust!
Groetjes,
Josine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
