Elke stap verder...

Wakker worden, wetend dat ‘s avonds het vertrek is. Het achterlaten van een prachtig land met vele lieve mensen die tot vrienden zijn geworden, maar tegelijk ook dankbaar voor die éne resterende dag en de heerlijke tijd die is geweest.
‘s Ochtends tijdens het gebed heb ik voor mijn collega’s in de kliniek gitaar gespeeld en gezonden in het Nederlands. Daarna samen in het Wolof, één van de twee liederen die ik in Senegal uit mijn hoofd heb geleerd. Ze geven me afscheidscadeautjes mee, maar vooral: mooie herinneringen! Dank jullie wel, collega’s.

Aan het werk dan maar, de laatste keer. Vandaag is het rustig waardoor we gauw klaar zijn en dat geeft alle tijd om afscheid te nemen. Voor mijn vertrek uit de kliniek nog een ronde maken om iedereen gedag te zeggen, en om een zekere collega een briefje met een antwoord te geven.
Na het werk op verjaardagsbezoek bij Joanne, een Braziliaanse vrijwilligster bij een school die door Brazilianen wordt gerund. Van al haar landgenoten lijkt vooral zij het Nederlands erg leuk te vinden, daarom heb ik haar getrakteerd op een verjaardagslied in het Nederlands. Dat valt goed in de smaak, net als haar cake want ze kan goed bakken en koken. Dan is het afscheid nemen, hopend dat we elkaar nog een keer terugzien. ‘s Middags langs Letícia en Nelly (ook Brazilianen) om hen gedag te zeggen. Ik heb ze op het weekend ontmoet met de andere Brazilianen in Saly en kan het goed met ze vinden. Letícia spreekt goed Engels en we kunnen goed met elkaar praten, alsof we elkaar al jaren kennen!

Eind van de middag is het tijd om in te pakken en te zorgen dat breekbare spullen heel zullen blijven in mijn koffer. Een laatste douche, makkelijke kleding aan en dan op weg. Andrea, een goede (Braziliaanse) vriendin van Erenita, gaat ook mee naar het vliegveld. Als we aankomen bij het vliegveld is het moment écht daar. Afscheid. Ik heb een hele goede band ervaren met Erenita en ook met Andrea kan ik het goed vinden, dus ik vind het lastig om te gaan. De laatste knuffel, de laatste woorden, de laatste blik. Ik loop door, zwaai als de auto langsrijdt en dan zijn ze weg. Naar binnen dan maar, de luchthaven in.

Elke stap verder de luchthaven in is een stap dichter bij Nederland. Als ik in de rij van de douane achterom kijk zou ik het liefst terug willen rennen, Erenita bellen en in Senegal willen blijven. Maar ik weet dat het niet kan, dus omdraaien en verder lopen. Ergens ben ik ook heel blij en dankbaar dat het afscheid lastig is. Mijn tijd in Senegal, mijn verblijf bij Erenita, was een hele goede tijd.

Een nacht in het vliegtuig is niet de beste nacht. ‘s Avonds vertrekt mijn vliegtuig en om half vijf ‘s ochtends sta ik op luchthaven Madrid, om tegen negenen verder te vliegen naar Amsterdam. Hier een slaapje, daar een dutje, maar eind van de ochtend ben ik dan weer in Nederland, bij mijn ouders. Wat fijn om hen weer te zien! Ook fijn om weer in een land te zijn waar het verkeer georganiseerd is, je water uit de kraan kan drinken, de kaas écht smaak heeft en het toiletpapier een normale prijs heeft (net zoals vele andere producten).

Ik ben weer in Nederland na een vermoeiende maar goede reis en inclusief bagage. Ik ben dankbaar voor mijn tijd in Mali en Senegal, dankbaar voor de prachtige mensen die ik heb ontmoet, het werk van Carina en Erenita wat ik heb mee mogen maken, de vele woorden in verschillende talen die ik heb geleerd en het mogen mee maken van vele culturen.
Volgens mij heb ik iets van mijzelf achtergelaten in Senegal. Dan zal ik toch weer terug moeten, maar eerst nagenieten van mijn ervaringen.

Yàlla barna (Wolof voor God is goed).