Verkleurde duisternis
Door: Josine
Blijf op de hoogte en volg Josine
26 Augustus 2016 | Senegal, Dakar
Voor de kust van Senegal, ongeveer vijftien minuten varen, ligt een mooi klein eiland in de Atlantische oceaan. Idyllisch wordt het omgeven door de schuimende golven en als onze boot aan komt varen zwemmen er jongeren omheen, sommigen gevaarlijk dichtbij maar wat kunnen ze goed zwemmen! Of we misschien wat muntjes willen gooien? Dan duik ik het voor je op!
Het eerste wat je ziet als je aankomt met de veerboot is ‘le Fort d’Estrées’ met zijn halfronde vorm. Tegenwoordig is het een historisch museum, zwarte bladzijdes in de geschiedenisboeken die we liever zouden overslaan. In dit fort was vroeger een markt met een commerciële bedoeling. Het gaat niet om wat er werd verkocht, maar om wie.
Gorée is een eiland vol kleur, met palmbomen, kramen en winkeltjes en een aantal boten in de haven. De huizen hebben alle kleuren van de regenboog, overblijfselen van een mix van Portugese, Franse, Engelse en Nederlandse invloeden.
Felrood is het gebouw dat we als eerste bezoeken op Gorée. Rood van het vergoten onschuldige bloed? Samen lopen we door de kleine, benauwende ruimtes. Vroeger woonden hier zo’n veertig mannen bij elkaar, in één ruimte die ik qua grootte mooi acht voor een slaapkamer. In een andere ruimte, die wat groter is, woonden vroeger twee honderd vrouwen. Allemaal woonden ze er tijdelijk, want ze gaan op weg en maken ze zich gereed, of ze nou willen of niet. Ze gaan op weg naar het verlies van zichzelf.
De bewoners van het eiland dragen vrolijke kleding, sommigen maken muziek met de instrumenten die ze verkopen en maken graag een praatje. Of je misschien even in hun boetiek wil kijken? ‘Bon prix, bon prix!’ Ik glimlach, nee bedankt. ‘Tout le monde a un bon prix,’ zeg ik tegen Erenita.
We lopen het rode gebouw uit aan de andere kant dan waar we binnen zijn gegaan, maar we kunnen niet verder, tenzij we willen zwemmen. Lang geleden hadden we hier op de boot kunnen stappen om de Atlantische oceaan over te gaan, op weg naar het verlies van jezelf. Heeft de boot van Michiel de Ruyter hier ook gelegen, onze bekende Nederlandse zeeheld? Hij is in elk geval wel op Gorée geweest!
Bovenop het fort kijk ik de zee over. Ik moet denken aan een liedje en de gelijknamige film (die ik iedereen kan aanraden), en ik zing:
“Amazing grace
How sweet the sound
That saved a wretch like me
I once was lost
But now am found
Was blind but now I see!”
Gisteren hadden Erenita en ik even een pauze van het werk om Gorée te bezoeken. Een prachtig eiland, erg mooi, maar een trieste geschiedenis. Een eiland als mooi verkleurde duisternis. Daar liggen voetsporen van onze voorouders.
Het eerste wat je ziet als je aankomt met de veerboot is ‘le Fort d’Estrées’ met zijn halfronde vorm. Tegenwoordig is het een historisch museum, zwarte bladzijdes in de geschiedenisboeken die we liever zouden overslaan. In dit fort was vroeger een markt met een commerciële bedoeling. Het gaat niet om wat er werd verkocht, maar om wie.
Gorée is een eiland vol kleur, met palmbomen, kramen en winkeltjes en een aantal boten in de haven. De huizen hebben alle kleuren van de regenboog, overblijfselen van een mix van Portugese, Franse, Engelse en Nederlandse invloeden.
Felrood is het gebouw dat we als eerste bezoeken op Gorée. Rood van het vergoten onschuldige bloed? Samen lopen we door de kleine, benauwende ruimtes. Vroeger woonden hier zo’n veertig mannen bij elkaar, in één ruimte die ik qua grootte mooi acht voor een slaapkamer. In een andere ruimte, die wat groter is, woonden vroeger twee honderd vrouwen. Allemaal woonden ze er tijdelijk, want ze gaan op weg en maken ze zich gereed, of ze nou willen of niet. Ze gaan op weg naar het verlies van zichzelf.
De bewoners van het eiland dragen vrolijke kleding, sommigen maken muziek met de instrumenten die ze verkopen en maken graag een praatje. Of je misschien even in hun boetiek wil kijken? ‘Bon prix, bon prix!’ Ik glimlach, nee bedankt. ‘Tout le monde a un bon prix,’ zeg ik tegen Erenita.
We lopen het rode gebouw uit aan de andere kant dan waar we binnen zijn gegaan, maar we kunnen niet verder, tenzij we willen zwemmen. Lang geleden hadden we hier op de boot kunnen stappen om de Atlantische oceaan over te gaan, op weg naar het verlies van jezelf. Heeft de boot van Michiel de Ruyter hier ook gelegen, onze bekende Nederlandse zeeheld? Hij is in elk geval wel op Gorée geweest!
Bovenop het fort kijk ik de zee over. Ik moet denken aan een liedje en de gelijknamige film (die ik iedereen kan aanraden), en ik zing:
“Amazing grace
How sweet the sound
That saved a wretch like me
I once was lost
But now am found
Was blind but now I see!”
Gisteren hadden Erenita en ik even een pauze van het werk om Gorée te bezoeken. Een prachtig eiland, erg mooi, maar een trieste geschiedenis. Een eiland als mooi verkleurde duisternis. Daar liggen voetsporen van onze voorouders.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
