Expérience d'Afrique

Zo aan het einde van de reis heb ik het idee dat ik het zendingswerk wel aardig heb leren kennen. Een mooie ‘expérience d’Afrique.’ Het is niet één cultuur waar je in zit, nee, het zijn er veel meer. Je ontmoet de cultuur van iedereen die je tegenkomt, of dat Nederlands, Senegalees, Braziliaans, Amerikaans of een andere is.
Hier heb ik gedeeld in mijn Hollandse lekkernijen: speculaas (al had die iets te lang in de oven gezeten…), appeltaart en wentelteefjes, lekker van mijn cultuur. Maar ik heb ook voor het eerst ontbeten met couscous, ik heb ‘thiebou guinar’ leren maken (een Senegalese maaltijd met rijst en kip) en een heleboel Braziliaanse gerechten gegeten.

In de drie weken dat ik in Senegal ben, heb ik na twee weken mijn eerste (en tot nu toe enige) huwelijksaanzoek gehad van een collega in de kliniek. In Nederland is het ondenkbaar dat je na twee weken, zonder elkaar veel gesproken te hebben, ten huwelijk gevraagd wordt, hier is het heel normaal. Het is dus een serieuze aanzoek waar ik serieus op reageer. Dat is wel even wat anders dan in Nederland! (Daar komt de bruid…. Daar komt de bruid… Terug naar Nederland gaat ze uit!)

Vandaag ben ik met Erenita naar het ziekenhuis gegaan waar Tabitha werkt. (Tabitha is arts.) Helaas was ze er zelf op dat moment niet, maar één van haar collega’s heeft me een rondleiding gegeven. Het is een mooie, grote kliniek met verschillende afdeling: dokters, tandartsenzorg, zorg voor kinderen, farmacie… En wellicht in de toekomst ook ruimte voor fysiotherapie?

Het verkeer in Dakar blijft me verbazen. Volstaande rotondes, zwalkende auto’s, jongeren die midden op de snelweg krachtoefeningen doen… Hier kan het allemaal. Echter, het gaat niet allemaal goed. Toen we laatst langs een busje reden die stilstond en daardoor file veroorzaakte lag er een jonge knul achter. Ik hoop dat het goed met hem gaat.

Elektriciteit wat uitvalt voor onbepaalde tijd, propvolle bussen waarin je een stuk of zeven keer geld moet doorgeven (of eigenlijk veertien keer want het wisselgeld moet ook weer terug), talen waar je niks van verstaat en wel zou moeten verstaan (en momenten dat je alle talen door elkaar spreekt) en leren zingen in het Wolof. Brazilianen die erg veel energie hebben, maar ook erg lief zijn, alsof je ze al jaren kent.

In de laatste week leef je toe naar je vertrek. Enerzijds ben je nog in Senegal, anderzijds alweer in Nederland. Morgen is de laatste werkdag in de kliniek en ‘s avonds vlieg ik terug naar Nederland om zaterdagochtend aan te komen. Ik zal het missen, de prachtige Senegalese cultuur, de hartelijkheid van de mensen, de warmte van de Brazilianen, mooie gesprekken met Erenita, ondanks de taalbarrière. Morgen vertrek ik, maar ik denk dat een deel van mij hier in Senegal zal blijven, wachtend tot ik terugkom. Inshallah.