Een komen en gaan

Je komt en je gaat. Soms blijf je even en soms blijf je wat langer. Van het ene gebouw ga je naar het andere gebouw. Je helpt met verhuizen terwijl je zelf al gauw weer zult vertrekken. Deze afgelopen dagen stonden in het teken van (helpen) verhuizen en zelf weer weggaan.

Stel je eens voor dat als je voor langere tijd in het buitenland gaat wonen en je hebt je spullen en meubels verscheept, je de deur van je huis opent en alles netjes aan kant is. Wat is dat heerlijk! Ja, je moet nog schuiven met de meubels hoe je het zelf wil, je tafel en bed in elkaar schroeven en al je huishoudelijke spullen uitzoeken. Maar het plastic is van je banken af, de vloeren zijn gedweild en het is allemaal niet zo stoffig meer. Woensdagmiddag heb ik me samen met Gordon, Scott en Diana (Amerikaanse zendelingen van het GGM centrum) nuttig gemaakt om een huis al wat op orde te maken van een echtpaar dat daar (weer) gaat wonen. Het was heerlijk en dankbaar werk om de handen even uit de mouwen te steken.

De tweede verhuizing is van het GGM centrum. Ze moeten weg uit het huidige gebouw en gaan naar een groter gebouw met meerdere en ruimere klaslokalen. Wat zal het fijn zijn dat ze nu meer ruimte hebben! Ik hoop dat er steeds meer studenten zullen komen om Engelse lessen te volgen, wat hun kans op een baan kan vergroten. Donderdagmiddag hebben we uit de opslag van het CMA* centrum nieuwe stoelen en tafels gehaald en naar het GGM centrum gebracht.
We waren daar met z’n vijven (Carina, Gordon, Scott, Diana en ik) en een verhuiswagen inclusief een groepje Malinese jongemannen om mee te helpen. Denk dus maar niet dat als er genoeg Malinese jongemannen zijn om mee te helpen dat je als tubabu dan óók mee kan helpen. Met moeite kon ik soms iets meenemen zodra de Malinesen niet keken, maar verder werd het vooral mental support geven. Bij het uitladen konden we ze overtuigen dat we écht graag mee wilden helpen (J’aime travaille!) en mochten Diana en ik samen spullen sjouwen. Maar zodra alleen de zwaardere spullen overhalen mocht ook dat niet meer. De spullen zijn in elk geval verhuisd. Zaterdag gaan de spullen vanuit het oude gebouw naar het nieuwe en zullen ze helemaal over gaan.

Na al dat helpen verhuizen vertrok ik vandaag zelf. Vanochtend na ons laatste ontbijt samen bracht Carina me naar het vliegveld. Mijn vlucht kwam iets later aan dan gepland, maar alles ging goed en ook mijn bagage is aangekomen. In Dakar had ik Erenita al gauw gezien. Erenita is een Braziliaanse fysiotherapeute met wie ik samen ga werken en bij wie ik verblijf. Nadat ik mijn koffers bij haar heb achtergelaten zijn we even de stad in geweest om boodschappen te doen. Dakar is een heel andere stad dan dan Bamako. Het is een havenstad en ziet er rijker uit (en dat is het vast ook), internationaler en groter. Ik moet er nog even aan wennen, maar dat komt vast nog wel.
Waar ik ook aan moet wennen is het Frans spreken. Ik kan Erenita’s Braziliaanse Frans op zich prima verstaan, maar het is ook best inspannend om in een taal te communiceren die je beperkt spreekt. Aan de andere kant, dat biedt ook juist meer ruimte voor vooruitgang qua taal!

Ik ben heel benieuwd naar de komende tijd. Maandag beginnen we met het werk dus het weekend hebben we voor onszelf. Ik ga het zien, voordat ik over drie weken weer naar huis “verhuis”. Het is een komen en gaan.


*CMA is de internationale tak van de CAMA Nederland. De CAMA is de organisatie waarmee Carina is uitgezonden naar Mali.